Een surrealistisch tafereel waarin een naakte figuur, afgebeeld van achteren, uitkijkt op een abstracte wereld van vervlogen tijd. Het zandlopermotief, de architectonische elementen en het alziend oog in de verte verwijzen naar de eindigheid van tijd en het menselijk bewustzijn daarvan. De warme, roodachtige tinten contrasteren subtiel met de koele grijze figuur, wat een spanning tussen het fysieke en het metafysische oproept. Het doek nodigt de toeschouwer uit om te reflecteren op vergankelijkheid, introspectie en de fluïde aard van het bestaan.